Toen ik in Madrid woonde ging ik regelmatig op zoek naar een kleine ‘tablao’, een kelder waar de bezwete flamenco dansers werden aangemoedigd door de opzwepende klanken van de gitaren en de rauwe stem en het ritmische geklap van de zangers. Dan zat ik daar als verdoofd, in trance, dronken, meegesleurd door de Duende, de Spaanse ziel die bezitnam van dit kleine gezelschap.

De 6 snaren van de gitaar trillen terwijl de vrouw, met zinnenprikkelende bewegingen, de man verleidt. Hij wil niets liever dan zijn ongetemde kracht gebruiken om onder haar ruisende rokken te verdwijnen. Tenslotte knielt hij voor haar… het hoofd naar beneden, biedt zich aan, terwijl zij genadeloos de aanval inzet en hem uit zijn lijden verlost.