(Richard III, William Shakespeare, 1593)
Na mijn afstuderen begon ik als marketing-trainee bij Pepsi-Cola in Madrid. Ik logeerde bij mijn vriend Mariano, totdat mijn appartement in de binnenstad beschikbaar kwam. Mariano woont op een zwaarbewaakte militaire basis, zijn aanspreektitel is “mi General”. In die tijd zorgde de Baskische afscheidings-beweging ETA voor een explosieve sfeer in Spanje. Hij werd continu bewaakt en omgeven door de militaire politie. Ik dus ook…
Mijn eerste werkdag was om nooit te vergeten, zowel voor mij als todo-Madrid. Mariano’s genereuze aanbod om mij naar mijn werk te begeleiden sloeg ik resoluut af. Ik wilde de onvermijdelijke kantoor-roddels nog even uitstellen en dan hielp het niet als ik uit de grote zwarte Mercedes met kogelvrije getinte ruiten van een hooggeplaatste militair zou stappen, vergezeld van een bewapende entourage in jeeps. Liever met de bus naar m’n werk.
Wat precies gebeurde hoorde ik later van mijn vrienden in Nederland, Turkije, Jordanië en Canada… Een half uur na mijn vertrek van huis belde “mi General” naar mijn werk: of ik goed was aangekomen? Maar ja, drukke ochtendspits, niemand aanwezig.
Vervolgens belde hij mijn mobiele telefoon die ik niet hoorde want ik stond als een gamba in een netje ingeklemd in een overvolle bus.
Mariano begon nu onrustig te worden. Hij stond voor ’s lands-, maar ook voor mijn burgerveiligheid. Hij liet zijn sergeant de buschauffeur tweeten, toevallig diens drinkmaatje gisterenavond. Helaas lag deze in bed met een zware kater en een Russische poes, dus retweette hij aan zijn collega die zijn rit had overgenomen, en die via de luidspreker dit dwangbevel doorgaf: Lange blonde aan boord. Bel Generaal. Spoed. Helaas, ik stond ingeklemd in de volgende bus!
Mariano is een man van actie, en dit was overduidelijk een persoonlijke noodsituatie! Hij had zijn mannen met militaire precisie voorbereid op “de Confrontatie” voordat zij waren aangekomen bij het zwaar beveiligde kantoorgebouw van Pepsi-Co.
08.55 uur: De zwarte auto stopt voor het gebouw; portieren vliegen open. Een zeer energieke generaal in vol militair ornaat haast zich met vier gewapende strijders naar de voordeur. De veiligheidsmensen bij de receptie leggen dit tafereel uit als een coup: protocol in werking, Code Rood!
08.57 uur: Beide partijen kijken elkaar, met getrokken riffles, in de ogen.
08.58 uur: De deuren en liften worden automatisch vergrendeld en een stem spreekt uit de luidsprekers dat het kantoorpersoneel op zijn plaats moet blijven zitten en vooral rustig moet blijven. Maar dat doe je dan natuurlijk niet en al mijn koffiedrinkende collega’s filmen en teksten hun vingers kapot voor zoveel mogelijk social media actie. Spanning en sensatie op de maandagmorgen!
09.20 uur: Mijn bus arriveert en ik stap uit, mijn platgedrukte longen zich vullend met de koele, naar sinaasappelbloesem-ruikende ochtendlucht in Madrid. Ik heb het voor elkaar en dit is mijn eerste dag van mijn succesvolle carrière binnen de corporate wereld. Als ik de hoek omwandel naar mijn kantoor weet ik niet wat ik zie….
De Paseo de la Castellana, de verkeersader door Madrid, is een oorlogsgebied. Ik zie politie te paard, gepantserde auto’s, legerhelikopters, journalisten, tv-busjes, scherpschutters, onderhandelaars met grote microfoons en burgers die in paniek door elkaar heen schreeuwen en rennen.
Toen mijn vriend Mariano me zag riep hij blij, opgelucht en ontspannen: ‘Daar is mijn blonde meisje! Mannen, ingerukt. Ze is veilig aangekomen!’
Dit verhaal werd wereldnieuws en op Yahoo verscheen de headline: ‘My Kingdom for a Blonde’. Het zijn de Spanjaarden die me mijn ‘15 minutes of fame’ hebben gegeven.
Hoe deze chaos kon ontstaan? Wij hebben ons comfortabel genesteld in de tijd van Informatie en Communicatie Technologie. Steeds meer ‘slimme’ machines en systemen helpen ons om gemakkelijk met elkaar in contact te komen en te blijven, wanneer me maar willen. De keerzijde is dat die zogenaamde onafhankelijkheid ons afhankelijker maakt, dan ooit tevoren.
Vertel eens
Als jij iemand belt en diegene neemt de telefoon niet op…. wat gaat er dan echt door je heen?
