‘Waarom maak jij altijd grote billen en borsten en geen hoofd?’ Elke dag krijg ik vragen over mijn werk. Mijn werk bestaat grotendeels uit anatomisch krachtige figuren. Waar ik mijn studiemateriaal vind? Op het strand en in de fitness-club. Wat mijn excuus is voor mijn begerige blik en open mond? De Schone Kunsten. Ik zoom schaamteloos in op jouw opvallendste lichaamsdelen. Een beweging, een oogopslag, je ontsnapt me niet. Je wakkert mijn inspiratie aan. ‘k Heb aan een paar lichaamsdelen al genoeg. Maar wel de belangrijkste…
Het begon met een treinreis naar Italië.
Het leek een briljante ingeving om in die overvolle internationale trein alles dicht op mijn lichaam te dragen: mijn waardevolle bezittingen, geld, mijn retourticket, alles goed opgeborgen in mijn broekzak. Een zorgeloze week later was het tijd voor een wasje in een Italiaanse wasserette. Ontspannen stond de wasmachine cirkels met mijn spijkerbroek te draaien. Helemaal relaxed op het ritme van de machine zong ik zachtjes: choo choo train, one way ticket to the…. ticket?!? Neeeee mijn treinkaartje!
Ik stormde op de wasmachine af en bonkte hysterisch op alle knoppen om de cyclus te stoppen. Maar Miele doet wat-ie belooft en draaide het hele wasprogramma netjes door. Nog even een laatste spoelbeurt, centrifugeren…. na 20 minuten spuugde de machine een klef wit propje papier uit: voorheen mijn treinticket, nu eerder een knap stukje Origami.
Op mijn treinreis terug naar huis hield ik bij elke grens dezelfde speech tegen de dienstdoende controleur: ‘Ziet u, die drie hele kleine geprinte nulletjes, dit is toch echt mijn treinticket.’ En zo legde ik met gesloten beurs ruim veertienhonderd kilometer af met enkel een propje papier en drie nulletjes. Ik zeg nooit meer dat een nul waardeloos is!
Ineens kreeg ik de ingeving: Wat moet je tenmínste laten zien om ‘het plaatje’ compleet te krijgen? Blijkbaar vullen je hersens en verbeeldingskracht de ontbrekende stukken in, zodat je ziet wat je wilt zien. Voor elke treincontroleur bleek het witte papieren propje met de nullen voldoende bewijs te zijn dat dit het treinticket was. Zij weten immers hoe het complete ticket eruit ziet.
En zie hier, de geboorte van een nieuwe kunststroming: Het Relevantisme. De kunstenaar verbeeldt alleen datgene wat relevant is. Dan vult de kijker de open ruimtes in, aan de hand van eigen ervaringen en verbeeldingskracht. En daarom maak ik handen, borsten en billen en geen hoofd. Kijk zelf maar of je mijn beelden nu ‘compleet’ ziet!
Vertel eens
Kijk jij naar een detail of naar het geheel? Welk detail was voor jou zo veelzeggend, dat je het complete plaatje zag?
