Voordat ik recruiter werd, heb ik een aantal jaren in Spanje gewoond en gewerkt. Mijn vurige, trotse karakter sluit… naadloos aan bij ‘de Spaanse cultuur. Ja, die 80-jarige oorlog….
In een befaamde wandelclub, in de heuvels van Madrid, heb ik twee overnachtingen geboekt met mijn moeder. De binnenstad is in de zomer adembenemend heet… Deze club is een briljante verstopplaats voor vermogende Madrilenen die zich, uitgedost in compleet wandeluniform, voordoen als bergbeklimmers. Missie: netwerken en elkaar op sleutelposities in de maatschappij zetten. Franco is dood, maar als een soort ondergrondse activiteit is dit nog springlevend.
Lid van deze zeer exclusieve club word je niet zomaar. Pas na voordracht van zeker vijf actieve leden, een antecedentenonderzoek en de nodige handtekeningen, heet de ballotagecommissie me welkom als jongste clublid. Het helpt ook als je grootvader diende onder Generaal Franco en je op de gastenlijst stond bij het huwelijk van de ‘Infantes’ Elena en Cristina de Borbón en hun broer Félipe. Die hebben zich overigens nooit laten zien in deze exclusieve club.
Toen ik uiteindelijk mocht bestaan, durfde ik mijn moeder uit te nodigen in ‘mijn bergclub’. Mijn moeder… met lang haar zo zwart als haar ogen. Een tong, scherp als een scheermes en met lippen zo rood als mijn kleur van schaamte, nadat ze weer een van haar bijzondere levenservaringen heeft losgelaten op ons gezelschap.
Stel je een ontspannen, elegante avond voor met de kopstukken bij de haard, genietend van hun zoveelste brandy. De voorzitter heeft de moed verzameld om met mijn elegante, aantrekkelijke moeder kennis te maken. Zij was me net, in redelijk benevelde toestand, een demonstratie aan het geven van een van haar ondeugende-meisjes-trucjes: het gouden aluminiumfolie omhulsel van het chocolaatje zat nog om haar enorm grote voortand gevouwen toen hij plotseling voor haar stond. Een formele buiging, een open hand, een dansje misschien?
Met haar gulle gouden lach stelde ze zichzelf voor als Doña Juana uit Jerez de la Frontera, oudste zuster van Paco de Lucía, de wereldberoemde flamenco-gitarist.
Monden vielen verder open toen zij haar brutale kleine, ranke lichaam voor zijn verstarde ogen bewoog. Haar ongecontroleerde flamencopassen ondersteunde ze muzikaal met een mysterieus en hees “olé!”, terwijl ze haar rok hoog de lucht in zwaaide. De doodsteek van de stier was ook de mijne.
Gelukkig ben ik nu lid van een nieuwe wandelclub in de heuvels van Madrid: Geen toelatingseisen. Iedereen ruikt er naar zweet en hooi. Er wordt gekookt en gedronken en we lachen en praten eindeloos, bij voorkeur hard en door elkaar heen. En de Infantes Elly en Cris… die zijn er al jaren lid!
Wat ik uit dit verhaal haal? Draag je outfit met trots, zelfvertrouwen en waardigheid en de juiste mensen zullen niet verblind worden door vooroordeel over wie of wat je bent. Ze zullen je accepteren en respecteren, just the way you are.
Vertel eens
Wat is jouw meest pijnlijke moment in gezelschap? Hoe reageer je, als mensen je gedrag niet accepteren?
