Voor wie me niet kent gaat de innerlijke thermometer bij het noemen van mijn naam, ‘Nicole’, een aantal graden omlaag. Dat begrijp ik wel, vaak wordt mijn verlegenheid uitgelegd als arrogantie, mijn afwachtende houding als ‘stoïcijns’, mijn stilte als ‘kilte’. Dat doet me niets, want mijn vrienden weten hoe ik ben: betrokken, belezen, bezield en altijd in de startblokken om te feesten!
Eindelijk weer een avond om elkaar heerlijk ongestoord te zien en te spreken! Gigi en ik, beste maten sinds altijd, in onze favoriete jazzclub, met het weekend net achter de rug. Enkel nog een paar ‘regular’ jazzliefhebbers in de zaak. Met op de achtergrond de warme lome klanken van Chat Baker’s trompet. Nippend aan Martini’s delen we onze laatste avonturen.
Wij zijn nogal subtropische verschijningen, een smaakvolle mix van genetische verrassingen. Samen blijken wij een buitenaardse aantrekkingskracht te hebben op alle levende organismen om ons heen. Maar nu hebben we even geen oog voor onze omgeving: deze avond is er echt om samen onze ambitieuze plannen en ondeugende daden uit te wisselen.
Bij, als ik het goed heb onze zesde Martini, doemt daar de jonge barman op aan ons tafeltje. Geduldig staat hij te wachten, met zijn handen geklemd om 3 glazen en een vrolijk bruisende fles bubbles. We lieten hem iets langer wachten dan nodig en draaiden onze gezichten langzaam naar hem toe. Aarzelend sprak hij: ‘Excuses dames, maar mijn baas laat mij deze boodschap aan u doorgeven: hij vindt u twee zeer oogverblindende vrouwen waarmee jullie onze club in de spotlight zetten. Mag hij het glas met u heffen?’
Omdat ik de lijn van ons verhaal niet wil verliezen ben ik erg duidelijk in m’n antwoord: ‘Schat, we hebben allemaal dat grote licht in ons, je moet alleen de moed hebben om het schakelaartje om te zetten zodat iedereen je kan zien.’ Rustig richt ik me weer tot Gigi en zetten we ons gesprek voort.
De barman twijfelt overduidelijk aan het succesvolle effect van zijn aanwezigheid. Hij besluit om terug te keren naar zijn verbaasde baas, de fles ongeopend onder zijn arm en Nicole’s boodschap op z’n lippen. Ze heeft ‘m in de war gebracht: hij heeft schijnbaar niets bereikt, en tóch heeft hij nu het gevoel dat hij een prachtig cadeau heeft gekregen.
Het mooie is dat wij erin geslaagd zijn om onze privacy en intimiteit op een respectvolle manier te behouden, ondanks de poging van de ander om onze tijd en aandacht te vragen. Als we de club verlaten fluister ik de eigenaar nog even toe in het voorbijgaan: ‘Maak je geen zorgen, ik zie jou zeker wel. Houd jij je lichtje aan, dan weet ik je altijd te vinden.’
Vertel eens
Als jij ergens afspreekt met iemand: focus je je dan volledig op je gesprekspartner of of laat je anderen inbreken in jullie gesprek?
