Ik ken één van de meest gerespecteerde en gevreesde news anchors in Washington D.C. Een blonde moslima. Zij vast in de Ramadan, ook met haar tong. En dat leverde wereldnieuws op.
Sara, the stage is yours:
‘Aan de vooravond van de presidentiële verkiezingen leidde ik het televisiedebat tussen de Republikeinse en Democratische presidentskandidaat. De Republikeinse kandidaat George, die de financiële steun had van alle wapenleveranciers en oliebaronnen, was die avond zelf behoorlijk in de olie. En dat liep niet bepaald gesmeerd… Zijn ‘scherpe tong’ veranderde menigmaal in een ‘dubbele tong’.
Tijdens het debat vroeg ik George op neutraal correct e toon naar zijn visie op het Midden-Oosten. Hij dacht ongetwijfeld: ‘Vast een strikvraag van die mooie power-bitch die me te slim af denkt te zijn. Dan moet je echt vroeger opstaan…’ Zijn verbijsterende antwoord: ‘Ik ben heel tevreden over de Gaza strook. Ik heb er net de open knie van mijn kleinkind mee verbonden!’ Het publiek viel even stil maar George kwam blijkbaar op stoom: ‘Of doel je op de val van de Joodse Lehman Brothers? Dan haal ik mijn bagels toch bij Dean & DeLuca. Die zitten hier om de hoek van het Witte Huis.’ Het publiek schaterde het uit. George besefte dat de alcohol zijn hersens had aangetast. Gewond sloeg hij zijn klauwen naar mij uit, ik kreeg verbaal de volle laag. En ik? Ik bleef kalm rechtop staan, uiterlijk onbewogen.
De volgende morgen vierden de kranten feest: ‘Gaza heelt alle wonden’ en ‘De Republikeinen halen hun hersenvoedsel bij ’s lands bekendste Gourmet-Food keten’. De Republikeinen zetten mij neer als een partijdige, arrogante moslima. Maar ik had gewoon gedaan wat je tijdens de Ramadan doet: onder alle omstandigheden verdraagzaam zijn en dus ook je stem niet verheffen. Immers, ook je tong moet ‘vasten’. Dat had de zijne ook moeten doen. `
George en ik, we worden beiden gelinkt aan een letter uit het alfabet. George kreeg AA, van Alcoholics Anonymous, die nu benadrukken hoe succesvol je carrière kan worden zonder alcohol. En ik kreeg de ‘O’ van The Oprah Magazine. Vanwege mijn beheerste en elegante houding tijdens dit incident riepen de lezers mij uit tot ’s lands ‘Stijlicoon van het Jaar’. Nu staat mijn agenda vol uitnodigingen voor talkshows en schoolbezoeken. Mijn thema: culturele diversiteit en vooroordelen. Kortom, iedereen wint, dankje George!
Gek genoeg had mijn vriendin uit Amsterdam kritiek op mijn optreden. ‘Zie jij er eigenlijk niet veel te bekoorlijk uit om als gastvrouw geloofwaardig over te komen tijdens Amerika’s belangrijkste televisie-avond? Je bent té blond, té bruin en je tanden zijn té wit. Beetje ordinair, eigenlijk…’
Kortom, ik ben een blonde moslima die haar scherpe tong niet gebruikt tijdens de Ramadan. Ik word ‘power-bitch’ genoemd door een presidentskandidaat, uitgescholden door de Republikeinen voor mijn zogenaamde arrogantie en partijdigheid, mijn vriendin noemt me ‘eigenlijk een beetje ordinair’ en een deel van het Amerikaanse volk roept me uit tot ‘stijl-icoon van het jaar’. Ik zal blijven strijden tegen vooroordelen, want neem van mij aan…. niets is wat het lijkt.’
Vertel eens
Heb jij over je eigen grenzen heen gekeken? Zo ja, wat heb je hiervan geleerd?
