(Peter Tosh & Mick Jagger, 1978)
(De telefoon gaat)
‘Niet opnemen!’
‘Doe niet zo raar.’
‘Ik ben er niet!’
‘Hallo? Hoi Karel. Nee, we hebben niets speciaals vanavond. Joh, je hebt twee kaarten extra voor de première van Elton John’s Billy Elliot?’
Ik kijk mijn partner niet eens aan. Ik weet al dat hij in alle talen ‘nee’ aan het pantomimen is. Alsof ik met een circusclown samenleef….
‘Hartstikke leuk, zien we je dan om 7 uur vanavond bij het theater, deal!’
‘We gaan niet!’
‘Dit is dé première hoor, met leden van het Koninklijk Huis, alle acteurs en tout bekend Nederland. Natuurlijk gaan we naar zo’n buitenkans!’
‘Waarom vroeg hij het gisteren niet, alsof wij niets te doen hebben! Echt arrogant, dat hij denkt dat we altijd maar beschikbaar zijn als het hem uitkomt!’
‘Kom, laten we nou eens iets spontaans doen. Als we er eenmaal zijn, vind je het vast te gek!’
Weer thuisgekomen is mijnheer ‘ik-hoef-er-niet-uit-want-ik-zie-alles-wel-op-tv’ me toch laaiend enthousiast… Hij kan er maar niet over ophouden: dit was beslist de beste theateravond ooit!’‘Dit moeten we veel vaker doen! Altijd meteen ‘ja’ tegen spontane uitnodigingen zeggen hoor!’
Huh??
Bekende scene? Sla jij leuke uitnodigingen af, omdat je geen zin hebt in die ellenlange negatieve discussies met je niet-zo-spontane-partner? Of druk jij je zin door omdat je uit ervaring weet dat, zodra jullie de deur uit zijn, het uitje altijd uitermate geslaagd is?
Vertel eens
Wat onderneem jij om volop te genieten… zonder rekening te houden met de wensen van anderen?
